Sole Survivor

Gisterenochtend zat ik op mijn werk toen een collega vertelde dat ze via het nieuws had vernomen dat er een vliegtuig in Tripoli was neergestort en alle inzittenden waren omgekomen, behalve 1 kind had het overleefd. Bij zo'n bericht is het net alsof je een soort van vreemde kronkel in je maag voelt. Een klein kind, moederziel alleen.....overleeft zo'n vreselijke ramp. Daar zijn eigenlijk geen woorden voor. Misschien voel je die kronkel in je maag altijd intensiever als je zelf moeder bent op 1 of andere manier, ik weet het niet.

Eenmaal thuis zag ik ook de tv-beelden die bij dat vreselijke nieuws hoorden en hoorde ik dat er op zijn minst 62 Nederlanders bij de ramp zijn omgekomen.

Extra journaal uitzendingen werden ingelast (al zet ik soms wel vraagtekens bij de eindeloze herhalingen de hele dag door), diverse vlaggen in Nederland gingen halfstok en zelfs de verkiezingscampagnes uit politiek Den Haag werden gestaakt.

's Avonds meldde Hugo Borst bij het VARA tv-programma "De wereld draait door" dat hij het maar "onzin vond" dat er zoveel ophef over deze vliegtuigramp was, want "als er alleen Libiërs waren omgekomen" zou er in Nederland nooit zoveel aandacht aan zijn besteed en "volgende week is toch iedereen het weer vergeten"...... Dat laatste....hoe cru het ook klinkt....daar heeft Hugo Borst wel een punt.
Een aantal weken terug was het hele land nog in rep en roer over de verdwijning van Milly Boele, bij wijze van spreken en was dat het gesprek van de dag, nu hoor je er nog vrij weinig mensen over. Nieuws gaat snel, mensen zijn er even ondersteboven van, maar volgende week maakt iedereen zich gewoon weer druk over het slechte weer, om maar iets te noemen.

Ik weet aan 1 kant dat Hugo Borst eigenlijk wel gelijk heeft. Natuurlijk, volgende week gáát het gewone leven ook weer gewoon verder, dat is ook zo.
Aan de andere kant.....zou het denk ik ook weer niet goed zijn als er géén ophef over was. Het zou toch vreselijk zijn als we dergelijk nieuws maar achteloos aan de kant zouden schuiven? Dat dergelijk nieuws ons niets meer zou doen, dat het ons niet meer zou raken? Als we dergelijke rampen maar "gewoon" gaan vinden, of beschouwen van "ach....zulke dingen gebeuren zo vaak!" Ik hoop alsjeblieft dat de mensheid nooit die kant op zal gaan en dat we toch nog een béétje een greintje van medeleven en respect in onszelf blijven behouden.

Vandaag krijgen steeds meer slachtoffers van de ramp "een gezicht", oftewel....de identiteit van veel slachtoffers wordt steeds meer bekend (zo o.a. ex-Wow-zangeres Joëlle).
Ook de identiteit van de jongen die de ramp als enige heeft overleefd is inmiddels bekend: Ruben van 9 jaar uit Tilburg. Zijn ouders en zijn broertje Enzo van 11 jaar hebben de ramp helaas niet overleefd.

Henk Westbroek schrijft op zijn twitter: "Wat overlevende Ruben door de media wordt aangedaan is opnieuw een ramp."
Ja Henk, ik vrees daar zelf ook een beetje voor.

De locaties van bijeenkomsten van nabestaanden worden niet voor niets geheim gehouden, omdat veel (vaak ook Nederlandse) media vaak niet het respect kunnen opbrengen om enigszins afstand te bewaren. Ik hoorde bij het journaal ook alweer dat ze bij het ziekenhuis, waar Ruben ligt, de fotografen letterlijk moeten tegenhouden, omdat ze proberen om op de kamer van Ruben te komen. Alsof de filmbeelden al niet voldoende zijn!
Natúúrlijk is het nieuws, natúúrlijk kan ik enigszins begrijpen dat journalisten erop duiken en bijna letterlijk als gieren boven de rampplek blijven rondcirkelen. Het is hun werk en als zij het nieuws niet brengen doet een concurrerende nieuwszender of krant dat wel. Maar zo gaat dat met iedere ramp.
Het doet me een beetje denken aan Lady Di die alweer ruim 13 jaar geleden overleed, die hulpeloos in de wrakstukken van haar auto lag dood te gaan en tóch is er nog een fotograaf die het lef heeft om een foto te maken (en dan niet 1 foto, nee, bij blééf klikken!).
Mensen hebben wat dat betreft af en toe een behoorlijk morbide (en daarmee tegelijkertijd behoorlijk respectloze) kant in zichzelf. Afschuwelijk, maar het is nu eenmaal zo.

Bij het lot van 9 jarige Ruben moest ik op 1 of andere manier meteen denken aan een oud nummer van de groep ASIA: Sole Survivor. De prachtige tekst van het liedje kun je hier lezen.

Als moeder van 2 kinderen kan ik alleen maar zeggen;
Lieve Ruben, de vliegtuigcrash overleefd, maar je ouders en je broertje van 11 jr kwijt. Was het maar 'n slechte droom. Heel veel sterkte jongen!