Pesten

Pesten en gepest worden.... In mijn ogen een groot maatschappelijk probleem.
Tim Ribberink (1 januari 1992 - 1 november 2012) kon het niet meer aan en stapte uit het leven, slechts 20 jaar jong...

Veel mensen vinden dat wanneer iemand gepest wordt, dat diegene daar zelf debet aan is. Diegene gedraagt zich misschien anders dan de rest, draagt misschien andere kleding dan de rest, heeft een andere geaardheid of huidskleur dan de rest, of wat er ook voor vage reden moet zijn om iemand te "pesten". Andere mensen vinden weer dat "de leraren" of de "ouders" er debet aan zijn, want die hebben er niets aan gedaan. Maar....hoe was die slogan ook alweer? De Maatschappij....dat zijn WIJ!!

Er zijn mensen die vinden dat mensen die gepest worden, niet "sterk genoeg" zijn opgevoed. Het heeft er echter geen bal mee te maken of je "sterk" of "zwak" in het leven staat. Het kan iedereen overkomen!
Pesten gebeurt in het geniep, als niemand het ziet. Niet alleen onder schooltijd, maar ook daarbuiten!
Pesten gebeurt stelselmatig. Iedere dag! Jaar in, jaar uit, als je even pech hebt.
Pesten gebeurt door groepen. Meestal zijn daar 1 of 2 die het voortouw nemen, de rest zijn "meelopers".
Je moet in je eentje opboksen tegen een hele groep. Kansloos dus.
Mensen die gepest worden lopen er niet mee te koop. Meestal weten de ouders het dus niet eens. Signalen die iemand uitzendt, worden vaak niet eens opgemerkt, ook niet door leerkrachten. Dat is geen onwelwillendheid, maar mensen zien het gewoon niet!

Peter van der Vorst maakt het programma "gepest". Waarschijnlijk heeft iedereen het wel een keertje gezien. Mensen ondervinden als volwassene nog steeds psychische hinder van hetgeen ze als kind hebben meegemaakt, terwijl de pesters jaren later zich van geen kwaad bewust meer zijn (zeggen ze....). Sommige mensen zijn "overlevers". Ze komen ooit het pesten te boven, al zullen de psychische wonden nooit meer compleet helen. Echter zijn er ook mensen bij wie op een dag er iets "knapt"....
Zo iemand was Tim Ribberink. Het was genoeg geweest. Hij kon er niet meer tegen.

Heel social media was vandaag in rep en roer. Iedereen vindt dat "pesten moet stoppen", maar.....ik weet helaas uit ervaring dat pesten nooit ophoudt. Ook niet na zo'n verschrikkelijke overlijdensadvertentie. Mensen zijn onverbeterlijk, mensen kunnen verschrikkelijk zijn en "Pesten" is 1 van de meest afgrijselijke eigenschappen dat helaas iedere keer weer voor blijft komen in deze maatschappij. Ook vandaag, maar ook in de toekomst. Peter van der Vorst verdient voor wat mij betreft een televisieprijs, want ik vind het steengoed dat hij het aandurft aandacht aan dit probleem te schenken. Alleen zou het zo mooi zijn als mensen er ook daadwerkelijk iets van opstaken. Dan worden er in de toekomst mensen als Tim Ribberink misschien niet meer zodanig gekwetst dat ze ervoor kiezen om uit het leven te stappen.

Of je nu klein, dik, dun, lang, zwart, geel, blank, brildragend, homo, etc., etc bent. Laat iedereen alsjeblieft in zijn of haar waarde. En inderdaad: STOP HET PESTEN! Het is genoeg geweest!! Wijs niet met je vinger naar anderen, maar begin bij jezelf! De Maatschappij....dat zijn WIJ! Zorg dus een beetje goed voor elkaar! Niemand verdient het om buitengesloten of gepest te worden. "Schelden doet geen pijn" zeiden ze vroeger. Ik heb nog nooit zulke BULLSHIT gehoord!

Rust zacht Tim Ribberink. Alle nabestaanden heel veel sterkte toegewenst!

Wellbuilding

Op 10 juli jl schreef ik in mijn blog nog een heel stuk over mijn persoonlijke ervaringen t.a.v. het Antonius Ziekenhuis. Het ziekenhuis had voor het 2e jaar met winst gedraaid, maar liefst 9.766.000 euro! Alle werknemers mogen voor 100 euro iets leuks doen, kopen of opzetten. Vorig jaar waren er al iPads en dus besloot het ziekenhuis in 2011 ook maar een WiFi netwerk aan te leggen.
Er wordt dit jaar nog gespeculeerd wat ze met een "half miljoen" (!!) gaan doen. Men is er nog niet over uit of het een uitje wordt naar Het Dolfinarium, een kookworkshop gevolgd door een boottochtje, etc.
Ziekenhuisgebouwen, oorspronkelijk het "Ouderijn Ziekenhuis" en het "Overvecht Ziekenhuis" (beiden in Utrecht) zijn inmiddels ook eigendom van het Antonius Ziekenhuis, evenals Polikliniek Houten, Vleuterweide en Kaakchirurgie Utrecht-De Meern. Een peperduur kantoor vlakbij ons in de buurt was al reeds omgedoopt tot de "St. Antonius academie".
En zo breidt het marktwerken van het Antonius Ziekenhuis zich steeds verder uit.
Het mag en moet allemaal steeds meer en steeds luxer. Blijkbaar is het Antonius Ziekenhuis dus 1 van de weinige bedrijven die zich in deze tijd van crisis niet zo heel erg druk hoeft te maken over hun financiële beslommeringen.
En dat terwijl (zie mijn eerdere verhaal in mijn blog) een ontbijt, een lunch, een diner, een kraamverbandje en noem het allemaal maar op, er allemaal niet af kon, want "daar kon men niet aan beginnen, dat werd te duur!"

Steeds minder mensen kunnen hun zorg betalen. Ik ken (persoonlijk) verhalen van mensen die momenteel "rood" staan of zich bepaalde basisbehoeften moeten ontzeggen, omdat ze anders de zorg die ze nodig hebben, niet kunnen betalen of niet krijgen! Dit soort verhalen worden steeds schrijnender en erger!
Ik voer op mijn werk bijna dagelijks documenten in (voor welke bedrijven dat is houd ik voor mezelf i.v.m. privacy) van mensen die vragen of hun premie alsjeblieft verlaagd kan worden of mensen willen bepaalde verzekeringen afkopen, omdat ze zelf letterlijk aangeven dat ze het financieel niet meer kunnen ophoesten!

In deze tijd van crisis zie je al maandenlang overal lege kantoorpanden staan.
Of het nu Nieuwegein, Utrecht, Houten, IJsselstein is of elders in het land, dat maakt eigenlijk niet zo heel erg veel verschil. Overal staan dure panden leeg. Bedrijven raken failliet of kunnen de dure huur niet meer betalen. Voorlopig zie ik daar ook niet echt verandering in komen.

Echter 1 van de weinige bedrijven die er blijkbaar geen enkele moeite mee heeft om zo'n peperduur kantoorpand te kunnen betalen is....jaja, u raadt het al.....inderdaad...het St. Antonius Ziekenhuis!

Het aangrenzende kantoorpand van de "St. Antonius Academie" heeft men er namelijk inmiddels ook maar "gewoon bijgehuurd"! Morgen (donderdag 26 juli 2012) is er "open dag", hetgeen wordt gepresenteerd met een heuse "borrel". Het moet natuurlijk wel "internationaal" meekomen, dus men heeft er meteen maar een "flitsende moderne" Engelse naam aan gegeven: "The Wellbuilding".
Met een perfect en flitsend "marketing" verhaal wordt op de eveneens flitsende nieuwe website reclame gemaakt voor deze nieuwe "eyecatcher" (ik heb dit woord niet zelf verzonnen, ik "citeer" slechts van de website) in Nieuwegein. Inmiddels is reeds 50% van het pand in beslag genomen door St. Antonius Academie, McKesson en Stichting Fluenta. Maarrrrrr....het St. Antonius Ziekenhuis breidt per 1 augustus 2012 flink uit en huurt ruim twee verdiepingen extra voor diverse afdelingen!! (jawel, er wordt dus weer flinke "winst" verwacht!) Er is dus nog plaats voor nieuwe huurders op het gebied van "health & wellness"...
Er wordt een marketingverhaal verteld waar de meeste reclamebureaus nog een puntje aan kunnen zuigen!

Natuurlijk zul je in deze tijd op behoorlijk commerciële basis bezig moeten zijn, om als bedrijf het hoofd boven water te kunnen houden. Echter wanneer al het geld dat verdiend wordt aan patiënten, niet weer terug komt bij de patiënten zelf (want die liggen inmiddels bijna letterlijk krom, omdat ze de zorg niet meer kunnen betalen), maar dit wel wordt besteed aan nieuwe kantoorpanden, nieuwe websites, nieuwe reclame, marketingbureaus, iPads voor personeel, bedrijfsuitjes, WiFi netwerken aanleggen, nieuwe vrachtwagens met groot St. Antonius logo erop, en ga zo maar door......dan gaat er volgens mij toch iets niet helemaal lekker.

Het komt allemaal uiteindelijk ten goede aan betere zorg voor de patiënten? Ja, natuuuuuurlijk, gelooft u het zelf? De zorg in Nederland gaat er alleen maar op achteruit, dat zie je overal om je heen gebeuren.
Mensen slaan bezoeken aan de tandarts maar steeds meer over (er zijn mensen die mij dat persoonlijk verteld hebben), wanneer er bijvoorbeeld een kies gevuld moet worden, omdat ze het zich letterlijk financieel niet kunnen veroorloven! Sommige mensen raken onverzekerd, omdat ze de premie van hun zorgverzekering niet meer kunnen betalen. Er wordt overal steeds meer bezuinigd.
Mensen die pensioen krijgen, ontvangen inmiddels brieven dat hun pensioen binnenkort "omlaag" gaat. En zo gebeurt het dat oudere mensen, die hun leven lang hard gewerkt hebben, die gewoon RECHT hebben op hun pensioen, en die het al met minder moeten doen er straks nóg verder op achteruit gaan (en inmiddels hebben diezelfde mensen een officiële brief gekregen dat het bedrag straks nóg verder omlaag gaat!).
Mensen die mondkanker hebben gehad, allerlei therapieën en andere hulp nodig hebben, omdat ze anders niet "normaal" kunnen eten, moeten inmiddels letterlijk rood gaan staan, omdat de hulp niet meer vergoed wordt door de zorgverzekering. Echter heeft deze mevrouw de hulp hard nodig, puur om te overleven! Dus....staat ze rood, omdat de hulp (die vrij duur is) tegenwoordig uit "eigen zak" betaald moet worden.
Kraamvrouwen, die na 3 dagen plotseling geen "kraamvrouw" meer zijn, vanwege een verzekeringskwestie (zie mijn vorige verhaal), krijgen geen zorg meer, worden niet meer gewassen, worden niet meer gecontroleerd, krijgen geen eten of kraamverband, en ga zo maar door.....want dat is te duur!
Nee, natúúúúrlijk kan het St. Antonius zich dat soort dingen niet veroorloven, ook niet uit "eigen zak".....want.....marktwerking en winst voor je bedrijf is natuurlijk veel belangrijker dan de uiteindelijke zorg voor je patiënten! (want dat laatste levert namelijk niets op, dat kost alleen maar geld!)

Health & Wellness? Tja, voor commerciële doeleinden, marktwerking en de winst, waarmee het bedrijf zich nog verder kan verrijken en uitbreiden, maar niet voor u als patiënt......nee, niet voor u!

Antonius Ziekenhuis: winst of menselijkheid?

Het is weer een hele poos geleden dat ik voor het laatst op mijn persoonlijke blog schreef, maar vandaag vond ik het hoog tijd om weer eens iets op te schrijven.

Gisteren stond in het AD (Editie Utrecht, de "papieren" krant versie, dus niet via internet)

Het Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein heeft voor het tweede jaar met winst gedraaid: maar liefst 9.766.000 euro!!! Alle werknemers mogen voor 100 euro iets leuks doen, kopen of opzetten.
Vorig jaar waren er iPads dus besloot het ziekenhuis in 2011 ook maar daarvoor een Wifi netwerk aan te leggen! De keuze voor dit jaar is nog niet gemaakt.
Er wordt gespeculeerd over nog een half miljoen: wordt het een uitje naar het Dolfinarium, een kookworkshop gevolgd door een boottocht etc...
In andere Utrechtse ziekenhuizen wordt het personeel trouwens ook beloond voor hun inzet.
Zo kregen de 2700 werknemers van het Diaconessenhuis 50 euro per persoon en geeft het UMC Utrecht al jaren een persoonlijk budget.

En de patienten maar betalen.....geen wonder dat de zorg zo duur is!
De minima kunnen de hoognodige zorg niet meer betalen. AOWers moeten soms hun hele AOW uitgeven aan premie en eigen risico.
Mensen in verzorgingshuizen krijgen niet genoeg zorg omdat er geen geld voor is. En ga zo maar door..... En we moeten als 'toetje' straks ook nog een dagvergoeding gaan betalen bij opname.

Ik ken iemand die een geopereerd is aan een tumor in de mond. Zij kan nooit meer normaal eten, alleen nog vloeibaar. Ze heeft een minimum inkomen en heeft daarom alleen een basisverzekering. Een aanvullende verzekering kost voor haar teveel.

Nu wordt de dietiste niet meer vergoed en moet zij daarvoor gaan betalen. Door zuinig te leven en zich alles te ontzeggen, kon ze het net redden. Maar door die bijdrage voor de dietiste staat ze nu rood op de bank.

Ik stel voor dat al die winstmakende ziekenhuizen hun winst gaan besteden aan mensen die het echt nodig hebben.

Wanneer grijpt de overheid hier eens in?....

Als ik alleen al de naam Antonius Ziekenhuis hoor, heb ik daar persoonlijk altijd onmiddellijk zeer vervelende associaties bij en dat is nog maar zacht uitgedrukt.

Persoonlijk hebben wij helaas de ervaring dat het Antonius Ziekenhuis blijkbaar meer uit is op winst dan op menselijkheid.
Bijna 8 jaar geleden ben ik bevallen van onze dochter Michelle. Het is een bevalling geweest waarvan ik de gevolgen en de herinneringen tot mijn dood toe zal blijven meedragen.
Ten 1e heeft men mij bijna 50 uur (!!!) met gebroken vliezen laten lopen. Toen wij op verzoek van de huisarts naar het ziekenhuis gingen werd er slechts een hartfilmpje gemaakt, daarna mochten (lees "moesten") we weer naar huis. Zo zijn we ongeveer 3 keer heen en terug gestuurd. Mijn echtgenoot kreeg toen bij de 2e keer op zijn donder, om het zo maar uit te drukken, omdat hij met de auto door de EHBO post was gereden. De volgende keer moesten we maar de "gewone" ingang nemen. Daar stond ik dan....zielsalleen in die grote hal vol met mensen....met gebroken vliezen...want mijn echtgenoot moest het hele parkeerterrein rondrijden om een parkeerplek te vinden.
Of we eindelijk in het ziekenhuis mochten blijven? Welnee! Natuurlijk niet, want Antonius Ziekenhuis houdt liever geen kostgangers. Na bijna 50 uur met gebroken vliezen kun je best wel weer gewoon terug naar huis, toch?
Mijn man had een telefoonnummer gekregen voor "noodgevallen". Toen het voor ons gevoel eindelijk zover was en mijn man dit nummer belde, kreeg hij nogmaals op zijn donder, want "Hoe kwam hij aan dit nummer?" Hij vertelde dat hij dit van een zuster had gekregen. "Ja, maar dit nummer is alleen voor dringende zaken".... Tja, dit wás toch een dringende zaak?

Uiteindelijk werd ik opgenomen. De bevalling was een complete HEL!
Nog steeds denk ik, dat wanneer men mij niet zo lang had laten lopen, het wellicht allemaal anders gelopen was. Na die 50 uur was ik al veel te moe en helemaal "op" in feite...en toen moest ik dus nog bevallen!
Toen Michelle geboren was, raakte ik bijna buiten bewustzijn.
Het is dat ik mezelf voelde wegglippen als het ware en het nog bijtijds zelf kon aangeven, anders was er niemand geweest die er maar op gelet had waarschijnlijk.
Ik kreeg een infuus aangesloten. Maar toen de hoofdzuster binnenkwam, kregen die verpleegsters op hun donder, want het infuus was blijkbaar verkeerd aangesloten. Ook dat nog! Als het infuus niet bijtijds op de juiste wijze was aangesloten, dan had ik hier waarschijnlijk nu niet meer gezeten, omdat ik gewoon teveel bloed was verloren!

De dag na de bevalling was ik sterk verzwakt. Ik had nog overal krampen en zeer veel pijn. De 1e dag ontzettend veel bezoek aan mijn bed. Hartstikke lief natuurlijk, maar...ik lag te krimpen van de pijn.
Naast dat ik er bijna voor dood bij lag (zo voelde het althans wel) hield ook de baby geen eten binnen. Toch werden we, als of het de normaalste zaak van de wereld is, na 12 uur weer naar huis gestuurd.

Op de 3e dag werd er alarm geslagen omdat de baby al meer dan 1/3 van het gewicht had verloren. De baby (Michelle) werd meteen opgenomen en aan een sonde gelegd omdat de maag helemaal leeg bleek.
Ik mocht dan wel op een bed ernaast liggen.
Maar amper twee uur na opname (terwijl ik met mijn ouders weer even mee naar huis was om de nodige spulletjes op te halen, zoals kleding e.d.) maakte een assistent-arts een fout door de baby op een gloeiend hete kruik te leggen waardoor de beide beentjes werden verbrand. (ze gingen pas kijken wat er aan de hand was toen de baby maar eindeloos door bleef huilen! En toen mijn moeder er iets over tegen de zuster zei, kreeg ze alleen maar een verwijtend antwoord "Ja, daar kunnen wij ook niets aan doen"...)
Daar lag Michelle dan als baby, aan de sonde, ze kreeg meteen infuus met pijnstillers en de beide beentjes waren dik verpakt in verband (Dat beeld raak je nooit meer kwijt!).

De bevalling en de periode erna was een opeenhoping van ellende.
Het was het begin van een traumatische periode die langdurige gevolgen had.

Michelle en ik lagen zielsalleen in een isolatiekamertje en kraambezoek was niet toegestaan vanwege infectiegevaar etc.
Geen blijdschap, maar verdriet en zorg met langdurige gevolgen!
De baby verbleef in het ziekenhuis op "medische indicatie", maar ikzelf was de 3e dag na de bevalling volgens het ziekenhuis "geen kraamvrouw meer" (wel als ik thuis was gebleven....zonder baby....maar niet als ik in het ziekenhuis zou verblijven). Dat was slechts een "verzekeringskwestie". Ik kon dus wel blijven, maar niet op "medische indicatie".

Het komt er op neer dat ik hierdoor niet meer werd verzorgd, ik werd niet meer gecontroleerd, ik werd niet meer gewassen en ga zo maar door, terwijl ik zelf vrijwel nog niets kon!
Dat zelfs mijn eigen huisarts Mevrouw van Aarnhem (wat jammer dat die vrouw inmiddels met pensioen is) daar op die afdeling te keer is gegaan en kwaad zei "Dat is een kraamvrouw, dat kun je toch zelf ook wel zien? Je kunt toch wel even iemand van de verpleegafdeling laten komen om die vrouw te verzorgen en regelmatig te controleren?!" Nee hoor, zelfs mijn huisarts bleek tegen een muur aan te praten, want "daar konden ze ècht niet aan beginnen, want dat werd niet verzekerd"... Nee, mijn dochter Michelle verbleef dus wel op "medische indicatie", maar ik (3 dagen na de bevalling) dus niet. Ik kreeg wel een bed, maar daar was dan ook alles mee gezegd, want voor de rest moest ik maar voor mezelf zorgen.
Naast dat ik niet werd verzorgd, gewassen of gecontroleerd werd, kreeg ik ook zelfs geen eten! Volgens de verpleging "moest ik zelf maar naar het restaurant gaan om daar iets te eten te halen". Zie je het voor je? Het bloed gutste er aan alle kanten nog uit, ik kon amper lopen, ik was sterk verzwakt en tóch moest ik zelf maar eten gaan halen? Bovendien....het voedsel dat je in het ziekenhuis restaurant voorgeschoteld krijgt, is 9 van de 10 keer niet bepaald gezond te noemen (niet echt bevorderlijk als je weer op krachten moet komen en borstvoeding moet geven), plus dat het zo verschrikkelijk duur is dat, als je daar een week lang zou eten, je binnen no-time failliet bent!
Omdat ik van het ziekenhuis dus geen eten kreeg, liepen mijn ouders iedere dag van huis naar het ziekenhuis met een dienblad met eten.
Het ontbijt en lunch? Ook dat kreeg ik niet! Dat kwam mijn man iedere ochtend en middag brengen. En héél soms tussendoor was er 1 zuster zo lief om mij toch af en toe iets te brengen. Dat wil zeggen...als ze dienst had en als verder niemand het zag...want ze riskeerde haar baan door dit voor mij te doen, ze moest dit namelijk STIEKEM doen! Dit was niet toegestaan vanwege "het beleid van het ziekenhuis".
Het was ook werkelijk de enige zuster die nog een beetje begrip had voor de situatie en de enige die een beetje vriendelijk was.

Op een gegeven moment was ik zó verschrikkelijk moe! Ik had vóór de bevalling al bijna 50 uur niet geslapen (vanwege die gebroken vliezen), toen een zware bevalling achter de rug en daarna de ellendige periode in het ziekenhuis.
Vanwege de borstvoeding moest ik in principe ook continu wakker blijven, maar als je dochter aan de sonde ligt, doe je eigenlijk sowieso geen oog dicht. Ik was op een gegeven moment dus letterlijk "op"! Ik zei dat tegen een zuster. Het enige wat ik kreeg toegesnauwd was "Je wilde toch een kind?"
Na alle ellende van die afgelopen dagen was dat dus nèt even de verkeerde opmerking!

Vanwege infectiegevaar mocht ik niet van het toilet op de isolatiekamer gebruik maken. Dus ik moest maar van het toilet op de gang gebruik maken. Dat wil dus zeggen dat de gang helemaal als een soort van "U" bocht liep en het toilet dus hélemaal aan het begin van die gang was! Ik kon bijna niet lopen, maar denk maar niet dat ik de weg mocht "afsnijden" d.m.v. door het keukentje te lopen, dat zich op het midden van de gang bevond en waarmee je, als je daar doorheen loopt, aan de andere kant van de gang uitkomt. Nee, ik moest die hele lange gang maar "omlopen"....

Ik werd niet verzorgd of gewassen, dus....kwam mijn moeder om mij in een rolstoel onder de douche te doen. Geen enkele hulp daarbij! ("een verzekeringskwestie" zei iemand van de directie telefonisch, want een normaal gesprek kon er niet eens af!)
Het bloed gutste nog aan alle kanten eruit, maar....denk maar niet dat je ook maar 1 stukje kraamverband van het ziekenhuis kreeg, want dat was te duur! Dat moesten we dus zelf maar kopen!

Zelfs een excuus van de assistent-arts, die de beentjes van mijn dochter verbrandde middels de kokend hete kruik, moesten we nog afdwingen!
Eigenlijk had ik het hele ziekenhuis voor de tuchtraad moeten slingeren, maar op dat moment was ik te zwak om te "vechten". Ik had al moeite om mijn eigen hoofd boven water te houden in deze ellende en weer op krachten te komen.

In het ziekenhuis dus geen kraambezoek. Maar...eenmaal thuisgekomen, is vrijwel iedereen in je nabije omgeving de "kraamperiode" min of meer vergeten, want na ruim 2 á 3 weken heeft iedereen weer andere dingen aan zijn hoofd. Natuurlijk doet men dit niet opzettelijk, zo is het leven nu eenmaal. Iedereen pikt zijn eigen dingen en leven weer op. Maar vervolgens kwam er bij ons dus ook de periode erna vrijwel geen kraambezoek meer. Je komt thuis, na zoveel ellende, in het ziekenhuis geen bezoek, maar daarna dus ook niet. Alsof er niets gebeurd is en iedereen je vergeten is.
Als ik kraamvisite bij andere mensen zie, dan "steekt" dat dus nog wel eens. Want je zou kunnen zeggen dat ik die hele "kraamperiode" heb overgeslagen, een soort van...

Je bent eigenlijk moe, je zit vol met emoties, dingen die je verwerken moet...maar je gaat maar door in het dagelijkse leven, want "je moet wel"... Totdat bijna een jaar later mijn lichaam plotsklaps "ho!" zei. Een algehele spierverkramping. Vanaf mijn hoofd tot aan mijn tenen zat alles vast, met daarbij het "brokgevoel" in de keel. Dat is een heel erg lang verhaal, dat ik hier niet zal vertellen, maar de fysiotherapeute zei nog tegen me: "Jij hebt al je ellende letterlijk en figuurlijk" opgevreten!
Ik liep bijna een jaar in de ziektewet. Toen ik voor de bedrijfsarts mijn verhaal moest opschrijven, wat er allemaal gebeurd was, werd die man zelfs ontzettend kwaad van alle dingen die hij in mijn verhaal las en hij begreep mijn situatie volkomen. Hij vond zelfs dat ik eigenlijk alsnog een rechtszaak moest aanspannen.

De reden dat ik dit toch nog niet heb gedaan, is omdat ik me niet steeds weer opnieuw in al die ellende wil wikkelen, want zodra ik er over vertel, zit ik er weer midden in. Zoals ik al zei....ik draag dit alles tot aan mijn dood toe mee!

Intussen is er bij het Antonius Ziekenhuis geen spat veranderd!
Blijkbaar is het Antonius Ziekenhuis nog steeds meer uit op winst dan op menselijkheid. Inmiddels staat het Antonius Ziekenhuis niet alleen in Nieuwegein, want ook het Ouderijn Ziekenhuis in Utrecht is inmiddels omgedoopt tot Antonius Ziekenhuis, alsmede Ziekenhuis Overvecht. Ook Polikliniek Houten, Vleuterweide en Kaakchirurgie Utrecht-De Meern vallen onder het Antonius Ziekenhuis. In Nieuwegein heeft het Antonius Ziekenhuis een peperduur kantoorpand om laten dopen tot "opleidingscentrum". En dan al die vrachtwagens met groot Antonius Ziekenhuis logo die je regelmatig voorbij ziet rijden. Het mag wat kosten!

Maar....een beetje eten en de minimale zorg kon er blijkbaar niet af in dat ziekenhuis. Een boterham was te duur!
Mensen moeten tegenwoordig bijna letterlijk krom liggen om nog enige zorg te kunnen betalen, maar blijkbaar verdeelt het Antonius Ziekenhuis de overtollige miljoenen blijkbaar liever onder het personeel. En het is blijkbaar nog niet genoeg want nu is er o.m. het plan geopperd om patienten een eigen bijdrage per opname dag te laten betalen. Reken maar uit.....honderden patienten per dag....dat wordt kassa!

Het Antonius Ziekenhuis volgens de statistieken 1 van de beste ziekenhuizen van Nederland? Laat me niet lachen!!